Ponjo

De voormalige Defensieminister Frank de Grave (VVD) bewees eerder vandaag een politicus van de oude stempel te zijn, die niet begrijpt dat de kiezer mondiger en beter op de hoogte is van de politiek dan ooit tevoren.

Voor het voortbestaan van een kabinet is een goede samenwerking veel belangrijker dan het eigen regeerakkoord. Dat zei de voormalige Defensieminister Frank de Grave (VVD) zondag in het televisieprogramma Buitenhof. “Dat regeerakkoord, ach, over vier jaar weet niemand precies meer wat er in stond.”

Onderlinge samenhang is volgens hem veel meer een voorwaarde om een kabinet de rit uit te laten zitten en tot resultaten te komen. De Grave, ooit financieel woordvoerder voor zijn partij en zeer kortstondig medewerker van de omgevallen DSB-bank, noemde de bezuinigingen overigens “zeer ambitieus”. Hij ziet ook “veel risico’s”

De Grave bewijst dat hij niets begrijpt van Nederland anno 2010 wanneer hij zegt dat mensen zich over vier jaar niet eens meer zullen herinneren wat er in het regeerakkoord van Rutte-Verhagen-Wilders stond. De democratie voert tegenwoordig hoogtij. Kiezers – en met name de achterban van de betrokken partijen – zijn perfect op de hoogte van wat er in Den Haag allemaal gebeurt. De tijd dat de zelfverklaarde elite achter gesloten deuren zaken kon doen en dat de kiezer alles slikte is voorbij.

Wij moeten het regeerakkoord met z’n allen goed in de gaten,en als we zien dat het kabinet Rutte-Verhagen zijn schulden niet inlost kunnen de premier en vice-premier op flink wat kritiek rekenen. Toen Rutte over Paars Plus onderhandelde liet de rechtse kiezer haar tanden al zien; dat had toch een duidelijk teken moeten zijn voor De Grave dat de achterban tegenwoordig bovenop de politiek zit en geen Haagse business as usual meer accepteert.

De VVD doet er verstandig aan de achterban – en het regeerakkoord – serieus te nemen.

René van der Gijp

René van der Gijp is fantastisch, passie voor voetbal en humoristisch.

René van der Gijp vind ik zo ongewoon grappig! Die hoeft alleen maar te ademen en ik moet al lachen!

Zomaar enkele zinnen opgepikt tijdens VIOranje:
Over Ronaldo en zijn bankafschriften, en dat hij zei: “ik kan toch wel iets, hebben jullie die?”
“Anelka heeft van een paar weken bankafschriften liggen, is die heel die Domenech vergeten.”
“Die Spanjaarden kunnen 9 of 10 goals maken gewoon voor de gezelligheid ”
”Donder toch op man, die kunnen er toch helemaal niets van!”
“Ken mij ’t verrotstralen”

En dan over Gullit: “Ik sliep bij Gullit op de kamer en die wandelde s’nachts op voetbalschoenen door de hotelkamer, en ik deed net of ik sliep. Nooit verteld.” En over zijn grootste probleem, “mijn grootste probleem is wie het raam dicht doet, daar denk ik dan even over na en doe ik het zelf. Geniaal toch!”

René van der Gijp haalt het einde van het WK niet hoor, die stort gewoon in, ergens tijdens het toernooi. Vermoeidheid slaat toe, steeds meer bier, party all night. Dat instorten zal dan ook met de nodige humor gepaard gaan. Waarschijnlijk met één van zijn eigen uitspraken: “Lagáán joh, lagáán. Wamoejedrmee?”

Een kerel met humor, René van der Gijp. Ik houd er van.

Zomaar ineens een e-mail van Petra, “Willem, wil jij een bijdrage leveren in de vorm van een A4-tje met daarop een anekdote, vriendelijk berichtje, andere herinnering of gewoon een felicitatie/kaart.” Dit omdat Jan Roelofsen 25 jaar in dienst is van ziekenhuis St. Jansdal.

Bij de meeste bedrijven wordt aan iemand die 25 jaar in dienst is een feest aangeboden, waar de loftuitingen niet van de lucht zijn. Op zo’n feest – meestal gepaard gaande met een warm of koud buffet en rijkelijk vloeiende (alcoholische) versnaperingen- wordt de jubilaris uitvoerig in het zonnetje gezet en ontvangt hij een kostbaar kado als blijk van waardering.

En mijn collega Jan, Jan moet het doen met een A4-tje van Willem. En het is zelfs zo triest dat Willem niet, zo maar 1,2,3, weet wat hij op dit blanco A4-tje moet schrijven. Daar moet door Willem terdege over nagedacht worden. Zogezegd een ei over worden gelegd.

Ik kan hier natuurlijk de standaard dingen neerpennen zoals dat normaal gebruikelijk is bij een jubileum. Zoals: Mijn collega Jan is al 25 jaar een zeer gewaardeerd collega. Mijn collega Jan is: scherp, scherpzinnig, snugger, bedachtzaam, bijdehand, intelligent, ontwikkeld, pienter, rap, scherpziend en verstandig. Jan is daarnaast ook slim, humoristisch, gevat, en een voortrekker. Jan weet de vinger op de zere plek te leggen, dat doet soms wel pijn, maar je weet dan wel waar het zweert. Jan is voor het St. Jansdal van grote toegevoegde waarde.

Maar Jan kent de clichés, en clichés laat Jan links liggen. Dan is “iets links laten liggen”  wel weer een cliché maar u begrijpt wel, wat Willem daar mee wil zeggen. Jan heeft aan clichés een hekel, punt.

Het behalen van dit jubeljaar, deze mijlpaal is toch zeker een grootse prestatie en niet voor iedereen weggelegd. Een kwart eeuw St. Jansdal met pieken en dalen, maar met alle reden om bij het bereiken van deze mijlpaal met tevredenheid terug te blikken, maar ook om met vertrouwen vooruit te zien. En dan past zeker een felicitatie.

En Willem, Willem was er bij de afgelopen 10 jaar…en dat was prima! Gefeliciteerd met deze geweldige mijlpaal!

Vijftien euro voor een ommetje of begeleiding bij een bezoekje aan de kapper in het dorp. Een bijdrage van 21 euro voor een uitgebreide douchebeurt of 42 euro om begeleid te kunnen zwemmen.
Dat is de rekening die bewoners van tien verzorgingshuizen in het noorden van het land voortaan gepresenteerd krijgen als ze eens iets extra’s willen. De stichting Zinn met verzorgingshuizen in Groningen, Haren en Hoogezand heeft een tariefkaart opgesteld voor activiteiten die buiten de basiszorg vallen.

Volgens directeur Wil Koopmans van de stichting Zinn is het vragen van geld voor dit soort ’extraatjes’ onontkoombaar. De zorgwet vergoedt slechts een beperkt aantal uren verzorging per cliënt, afhankelijk van de zwaarte van de aandoening. „Die hele gezellige dingen zitten daar niet meer in. Mensen denken dat de overheid altijd alles betaalt als je in een verzorgingstehuis komt, maar dat is niet zo. Het is moeilijk uit te leggen, maar de zorg wordt schraler.”

Het is tegenwoordig te triest voor woorden. De burger die geen geld heeft zal ondervinden dat er geen adequate zorg zal zijn als er geen inkomsten tegenover staan. Ik heb het idee dat het alleen nog maar erger wordt. Banken worden voor miljarden gered, bestuurders ontvangen riante salarissen en bonussen, de graaicultuur viert hoogtij, wachtgelden lopen, wat mij betreft, flink uit de hand en er worden miljarden verbrast door slechte projecten bij de overheid.

Je zou haast denken doe mij, als het zover is, maar een spuitje dat is in ieder geval waardiger dan de verzorging van de zorgbehoeftige medelander in Nederland.

Het is zo ver. Het wereldkampioenschap voetbal kan beginnen.

De mensen zijn er klaar voor:
De straten zijn oranje, de oranje vlaggetjes wapperen in de wind.
De huizen zijn oranje,
Mensen zijn oranje gekleurd,
Wc papier is oranje,
De chips, de kaas en de limonades zijn oranje,
Een enkeling heeft zijn auto oranje gespoten. 

Overal waar je kijkt en alles wat je ziet is oranje en ik erger me er groen en geel aan. Nee niet aan de voetballiefde maar aan het feit dat dit de mensen zijn die altijd weer een reden tot klagen vinden.
Dus hoop ik dat we wel de finale halen want anders krijg ik weer maanden te horen dat Bertje het fout zag, Cruijff wel hulp had moeten bieden en dat lamlendige zooitje veel te goed betaalde voetballers lamlullen zijn.

Lieve mensen het is een sport voor het vermaak, dus ik zou zeggen vermaak, juich als het kan en wees vooral een oranjevriend zodat dit land, juist nu, positief wordt gezien door andere landen.

Vuilnisophalers in de grote steden, kijk daar kan de zorgverlener nog wat van leren. Waarom zou je , zoals wij gewend zijn, altijd proberen om het publiek of beter gezegd de klant te ontzien en ondertussen een poging wagen om een half procentje meer loon te krijgen. Nee, gewoon tegen alles en iedereen zeggen: “oprotten en optyfen, eerst die halve procent dan gaan we wel eens wat doen en probeer maar niet om ook maar een patiënt weg te halen er staan zo tien zorgverleners voor je”.

Luister mensen, we hebben het hier toch gauw over een euro of 5 netto per week, daarom moeten we wel naar dit middel grijpen. De patiënten komen toch wel. Want zoals er altijd vuilnis zal zijn, zijn er ook altijd nieuwe patiënten.
Het maakt ook niet uit dat de bedden vol zijn, we stapelen ze zes hoog op tegen de muur en als het ietwat begint te ruiken is dat een prima stimulans voor de werkgevers om weer plaats te nemen achter de onderhandelingstafel. Als er gevaar dreigt voor de gezondheid is dat niet onze schuld, als we krijgen wat wij willen is er geen gevaar.
Een slechte naam voor de beroepsgroep is in dit geval ook niet zo erg. De meningen worden altijd wel weer bijgesteld op het moment dat we weer aan het werk gaan. dan gaan we terug naar de meest gehoorde zin in ziekenhuizen: “we vinden dat jullie echt goed werk doen. Hier zouden ze wel eens wat meer mogen betalen”.

We vragen de krant van wakker Nederland om er een leuk stukje over te schrijven en natuurlijk mogen ze bellen met de patiënt, we geven de telefoon wel door aan diegene in de berg patiënten, die een beetje makkelijk te bereiken is en nog een beetje fatsoenlijk kan praten. En natuurlijk mogen er foto’s worden genomen.

Krant: “Dag meneer hoe gaat het met u, nu u een week in deze berg ligt?”
Patiënt: “Het gaat wel en zegt u maar Ruben hoor, heeft u mijn broer ergens gezien die ligt hier ook in de stapel?”
Krant: “Goed meneer, oh nee Ruben, we hebben nog geen nieuws over uw broer.”
Patiënt: “Ik hoop maar dat deze staking vlug voorbij is.”
Krant: “We maken even snel een foto van de stapels en dan hoort u nog van ons.”
Patiënt: “Ja dag hoor, tot gauw”

Misschien dat Youp er nog een leuke column van kan maken, dan blijft er voor de achterblijvers nog een leuke herinnering aan deze mooie week.

Blame the Nation, don’t blame me.

Ik vind de vliegtuigramp in Tripoli heel erg en heb echt met het jongetje te doen maar de manier van sensatiebelustheid van de diverse nieuwsdiensten, gadver, gadver en nog eens gadver. Wel half Nederland informeren met naam en toenaam en alles wat over hem gevonden kan worden, incluis familie en woonplaats maar over Jack de Vries mag niets geschreven worden, dat is privé. Pfff…  Overlevende vliegramp met naam in de krant, de eerste de beste crimineel en/of politicus heeft wel privacy.

“Het nieuws werkt nou eenmaal zo” wordt er geroepen. Dat neemt niet weg dat ik er bijna beroerd van word. Laat die jongen met rust. Alleen omdat er (veel) Nederlanders bij betrokken waren is het uitgelopen op een gigantisch mediacircus. Ik hoorde gisteren bij ‘De wereld draait door’ Hugo Borst hier het volgende over zeggen: “Als 62 Engelsen waren omgekomen, hadden we wel een ‘TV draait door’ gehad, ik word daar altijd wel een beetje ongemakkelijk van.”

En ik denk dat hij gelijk heeft ongeacht wat een ieder er van vind. Het is erg, het is een ramp maar laat alstublieft dat hele mediacircus achterwege.

Your mother is always with you…
She’s the whisper of the leaves
as you walk down the street.

She’s the smell of bleach
in your freshly laundered socks.
She’s the cool hand on your brow
when you’re not well.

Your mother lives inside your laughter.
She’s crystallized in every tear drop.
She’s the place you came from,
your first home…
She’s the map you follow
with every step that you take.

She’s your first love
and your first heart break…
and nothing on earth can separate you.
Not time, Not space…
Not even death…
will ever separate you
from your mother…
You carry her inside of you…

Happy mothers day

Tijdens dodenherdenking opeens veel rumoer en een deel van de genodigden kwam gillend in beweging, ik dacht echt dat het een aanslag was. Door de organisatie werd gelijk geroepen dat er een man onwel was geworden en dat er wat hekken waren omgevallen. Volgens de foto die op het internet was geplaatst, was duidelijk te zien dat de politie een man overmeesterde en hem op de grond drukte. Niks iemand onwel geworden! 

Even was er paniek omdat een grote groep mensen uiteenstoof. Diverse mensen, onder wie kinderen, werden weggedragen. Door de chaos raakte volgens de politie tientallen mensen gewond. Het gaat vooral om botbreuken en schaafwonden.

Koningin Beatrix en haar gevolg verlieten de herdenking en keerden korte tijd later terug. Ik ben niet Koningsgezind maar onze Majesteit stond er toch maar weer! #respect!

Dat was toch wel schrikken op de Dam maar gelukkig niets ernstigs. het zal toch … Je moet er niet aan denken. Maar even goed kunnen we dus constateren dat we een angstig volk zijn geworden.

De 1.000-ste tweet voor @toewie is een feit. Een reden voor een klein feestje in huize @toewie. *loopt naar koelkast en pakt een biertje* *plop*

Het ging als vanzelf. Vorige week vroeg iemand die het getwitter niet begrijpt, wat levert al dat tweeten nou op.  Voor mij gewoon de fun van het schrijven van zaken die je zijn opgevallen en denkt, en dan deze als tweet loslaten, in minder dan 140 karakters, op een groepje volgers.

140 tekens is niet veel, maar genoeg om, die dingen te zeggen die je kwijt wilt. Maar ook het reageren op tweets van mede-Twitteraars die je volgt of die jou volgen is soms leuk, soms spannend, soms informatief, soms behulpzaam, soms zorgzaam maar bovenal vind ik de interactie tussen mensen die elkaar waarschijnlijk nog nooit in IRL (In Real Life) hebben ontmoet fascinerend om te zien. 

Twitter ontpopt zich ook meer en meer als nieuwskanaal. Een bijzondere ervaring vond ik de twitterstream bij de vermissing van Milly. Niet alle informatie even objectief, maar met de beste bedoelingen en de wil om elkaar te helpen en waar nodig te steunen. Nederland is nog niet zo slecht als ons vaak wordt voorgehouden.

Daarom: bedankt mede-Twitteraars. Zonder jullie was het een zielig feestje geworden.