Ponjo

Kardinaal Simonis heeft spijt dat hij “Wir haben es nicht gewußt” heeft gezegd over het kindermisbruik binnen de Katholieke kerk. Kardinaal Simonis zei letterlijk, “Dat het heel gevaarlijk was wat hij nu ging zeggen”. later kwam dan de opmerking dat het “Achteraf ongelukkig gekozen was”. Maar hij deed het toch!

Volgens mij was het voor de kardinaal het televisiemoment van het jaar. Een compleet wereldvreemde kardinaal die niet eens de moeite neemt om zich tegen een doodnormale stelling te keren en op deze manier de indruk wekt dat hij zelf kinderen heeft misbruikt of werkelijk nog steeds denkt dat de katholieke kerk de macht over het volk heeft.

Om met de woorden van @Ollie_of_Olaz te spreken: “Dikke lul, drie bier vriend. Dit heb jij weloverwogen en van te voren bedacht. Spijt is wat de koe schijt”. De man heeft te lang macht gehad binnen zijn eigen wereldje. En denkt dat zijn macht ook buiten dat wereldje opgaat. Niet dus. Een fraai staaltje machtsblindheid. Ten koste van de vele slachtoffers

Waarom lijkt het, wanneer de gemiddelde buurman zoiets doet, of de wereld te klein is, maar bij dit (klaarblijkelijk) massale misbruik er opvallend weinig lijkt te gebeuren? Het is toch crimineel gedrag en crimineel gedrag moet worden aangepakt. Ze zijn niet heilig hoor!!!

Ik begrijp overigens nu wel waarom het Vaticaan nog steeds de condoom boycot. Veel minder lekker…

In een gezin is er altijd wel wat. Woon je allemaal nog thuis dan is er nog niet zoveel aan de hand. Als het even niet gaat zoals je wilt scheld je een keer in het wilde weg, deelt een klap uit aan je broer(s) of krijgt er één en zegt dat je zus(sen) rare wezens zijn, die je wellicht nooit gaat begrijpen. En gaat verder met wat je aan het doen was. Het gezin kwam er altijd weer bovenop. Kwam dit omdat op de achtergrond altijd het overzicht en overwicht van mijn vader en moeder aanwezig was. Kwam dit door het geduld van mijn vader, de creatieve oplossingen van mijn moeder. Hun vermogen om te begrijpen wat ons bezig hield of juist de inspiratiebron die zij of hij voor ons waren.
 
Hoe komt het dan, dat kleine problemen tussen ouders en kinderen, en broers en zussen onderling, als ze eenmaal uit huis zijn niet meer zo gemakkelijk op te lossen zijn?
 
Ik proef dat mijn ouders een schuldgevoel hebben over het feit dat niet alle kinderen evengoed met elkaar omgaan. Dat schuldgevoel gaat verder dan tobben over gezamenlijke verjaardagen. Het gaat ook over het idee, hebben we het wel goed gedaan of zijn er dingen gebeurd die we anders aan hadden moeten pakken. Het schuldgevoel ligt constant op de loer. Op zich hoeft een schuldgevoel niet negatief te zijn. Als ik mijn ouders even niet gezien heb, zal mijn schuldgevoel mij dwingen om in de auto te stappen en naar huis te rijden om bij mijn ouders te zijn. Dat is toch positief.
 
Dat het niet meer is zoals vroeger zegt niets over het feit dat het vroeger wel of niet beter was. Het is meer, dat een ieder zijn eigen leven is gaan leiden. Als er nu wat voorvalt, kan er makkelijker afstand genomen worden, immers iedereen gaat weer naar zijn of haar eigen huis en gezin. Het is dan bijna vanzelfsprekend om elkaar dan iets langer of nog langer niet te zien. Het is dan ook niet vreemd dat gezinsleden op een bepaald moment uit elkaar groeien. Dit betekend niet, dat ze niet gelukkig kunnen zijn, zoals al eerder gememoreerd: “Het is meer, dat een ieder zijn eigen leven is gaan leiden”.
 
Het is ook niet zo dat ‘elk kind van nature perfect is en dat elke sukkel van een ouder het zomaar kan verknoeien’. Problemen en ergernissen ontstaan in een gezin, op school, op het werk, bij vrienden of gewoon door stom toeval, of een combinatie van dat alles. Of kinderen, en ook aangetrouwde kinderen, zijn soms gewoon wie ze zijn met al hun bagage en onhebbelijkheden.
 
Maar naarmate je ouder wordt, wordt je geacht wat slimmer te zijn. Waarom doen vaders en moeders dan soms zo moeilijk? Is het, het gemis van de meer frequente bezoekjes of is er bevestiging nodig dat het zo slecht nog niet was, dan bij dezen: “ik dank jullie. Ik houd van jullie beiden. En ik ben blij dat jullie mijn ouders zijn”. Tot gauw.

“Kennis is niet belangrijk. Je kunt tegenwoordig alles opzoeken.” Dat zei De Morgen journaliste Kim Herbots tegen cultuurfilosoof Ad Verbrugghe. Ik vind dat een uitermate choquerende uitspraak die hopelijk sarcastisch bedoeld was. Gelukkig had Verbrugghe een goed antwoord klaar: “kennis mag je niet verwarren met informatie” en “zonder gedegen kennis van de context ben je niets met informatie.” Helaas wordt in het hele éénzijdige debat over ‘kennis tegenover vaardigheden’ iets heel fundamenteels over het hoofd gezien. En dat is het feit dat een mens essentieel functioneert op verhalen: zijn sociaal functioneren is erin ingebed, hij haalt er zijn hoogstpersoonlijke zingeving uit, verhalen vormen de houvast waaraan de menselijke psyche zich vast klampt. Hoe rijker en complexer die verhalen zijn, hoe meer mogelijkheden de mens heeft om andere verhalen als dusdanig te herkennen, aan te voelen, eruit te leren en vooral: respect te tonen voor die andere verhalen.
 
Van kindsaf groeit elk mens op met verhalen van de mensen die hem of haar voor waren. Wat in het begin spontaan gebeurt via ouders en familiekring gaat zeer snel over in een gestructureerde vorm van kennisoverdracht. Die kennis voorstellen als losse blokjes in een trommeldoos geeft blijk van een totaal gebrek aan inzicht in het functioneren van de menselijke psyche. Al hebben de grote religieuze verhalen van weleer hun glans verloren, het proces van structurele kennisverwerving is niet veranderd.
 
Er zijn wetenschappelijke proeven geweest die hebben vastgesteld hoe de verwerving van kennis in ons brein zorgt voor nieuwe zenuwverbindingen, wat een grotere hersenactiviteit toelaat. Met andere woorden, we worden er slimmer van. Er is slechts één eenvoudige maar logische voorwaarde: je moet iets kunnen met die kennis: wat ben ik met de observatie dat er paaslelies bloeien in februari als ik niet weet wat paaslelies zijn? Verhalen dat zijn referentiekaders en die zijn essentieel om de wereld om ons heen te begrijpen.
 
Door laatdunkend te doen over kennisverwerving ontzeg je mensen bovendien één van de grootste ‘kleine’ vreugdes in het leven: die kleine ‘aha-erlebnis’ die je ervaart wanneer een puzzelstukje op zijn plaats valt. Eén klein stukje kennis dat zijn weg heeft gevonden naar de grote verhalenbank in je hoofd.