Ponjo

Het is zo ver. Het wereldkampioenschap voetbal kan beginnen.

De mensen zijn er klaar voor:
De straten zijn oranje, de oranje vlaggetjes wapperen in de wind.
De huizen zijn oranje,
Mensen zijn oranje gekleurd,
Wc papier is oranje,
De chips, de kaas en de limonades zijn oranje,
Een enkeling heeft zijn auto oranje gespoten. 

Overal waar je kijkt en alles wat je ziet is oranje en ik erger me er groen en geel aan. Nee niet aan de voetballiefde maar aan het feit dat dit de mensen zijn die altijd weer een reden tot klagen vinden.
Dus hoop ik dat we wel de finale halen want anders krijg ik weer maanden te horen dat Bertje het fout zag, Cruijff wel hulp had moeten bieden en dat lamlendige zooitje veel te goed betaalde voetballers lamlullen zijn.

Lieve mensen het is een sport voor het vermaak, dus ik zou zeggen vermaak, juich als het kan en wees vooral een oranjevriend zodat dit land, juist nu, positief wordt gezien door andere landen.

Ik vind de vliegtuigramp in Tripoli heel erg en heb echt met het jongetje te doen maar de manier van sensatiebelustheid van de diverse nieuwsdiensten, gadver, gadver en nog eens gadver. Wel half Nederland informeren met naam en toenaam en alles wat over hem gevonden kan worden, incluis familie en woonplaats maar over Jack de Vries mag niets geschreven worden, dat is privé. Pfff…  Overlevende vliegramp met naam in de krant, de eerste de beste crimineel en/of politicus heeft wel privacy.

“Het nieuws werkt nou eenmaal zo” wordt er geroepen. Dat neemt niet weg dat ik er bijna beroerd van word. Laat die jongen met rust. Alleen omdat er (veel) Nederlanders bij betrokken waren is het uitgelopen op een gigantisch mediacircus. Ik hoorde gisteren bij ‘De wereld draait door’ Hugo Borst hier het volgende over zeggen: “Als 62 Engelsen waren omgekomen, hadden we wel een ‘TV draait door’ gehad, ik word daar altijd wel een beetje ongemakkelijk van.”

En ik denk dat hij gelijk heeft ongeacht wat een ieder er van vind. Het is erg, het is een ramp maar laat alstublieft dat hele mediacircus achterwege.

Tijdens dodenherdenking opeens veel rumoer en een deel van de genodigden kwam gillend in beweging, ik dacht echt dat het een aanslag was. Door de organisatie werd gelijk geroepen dat er een man onwel was geworden en dat er wat hekken waren omgevallen. Volgens de foto die op het internet was geplaatst, was duidelijk te zien dat de politie een man overmeesterde en hem op de grond drukte. Niks iemand onwel geworden! 

Even was er paniek omdat een grote groep mensen uiteenstoof. Diverse mensen, onder wie kinderen, werden weggedragen. Door de chaos raakte volgens de politie tientallen mensen gewond. Het gaat vooral om botbreuken en schaafwonden.

Koningin Beatrix en haar gevolg verlieten de herdenking en keerden korte tijd later terug. Ik ben niet Koningsgezind maar onze Majesteit stond er toch maar weer! #respect!

Dat was toch wel schrikken op de Dam maar gelukkig niets ernstigs. het zal toch … Je moet er niet aan denken. Maar even goed kunnen we dus constateren dat we een angstig volk zijn geworden.

De 1.000-ste tweet voor @toewie is een feit. Een reden voor een klein feestje in huize @toewie. *loopt naar koelkast en pakt een biertje* *plop*

Het ging als vanzelf. Vorige week vroeg iemand die het getwitter niet begrijpt, wat levert al dat tweeten nou op.  Voor mij gewoon de fun van het schrijven van zaken die je zijn opgevallen en denkt, en dan deze als tweet loslaten, in minder dan 140 karakters, op een groepje volgers.

140 tekens is niet veel, maar genoeg om, die dingen te zeggen die je kwijt wilt. Maar ook het reageren op tweets van mede-Twitteraars die je volgt of die jou volgen is soms leuk, soms spannend, soms informatief, soms behulpzaam, soms zorgzaam maar bovenal vind ik de interactie tussen mensen die elkaar waarschijnlijk nog nooit in IRL (In Real Life) hebben ontmoet fascinerend om te zien. 

Twitter ontpopt zich ook meer en meer als nieuwskanaal. Een bijzondere ervaring vond ik de twitterstream bij de vermissing van Milly. Niet alle informatie even objectief, maar met de beste bedoelingen en de wil om elkaar te helpen en waar nodig te steunen. Nederland is nog niet zo slecht als ons vaak wordt voorgehouden.

Daarom: bedankt mede-Twitteraars. Zonder jullie was het een zielig feestje geworden.

Kardinaal Simonis heeft spijt dat hij “Wir haben es nicht gewußt” heeft gezegd over het kindermisbruik binnen de Katholieke kerk. Kardinaal Simonis zei letterlijk, “Dat het heel gevaarlijk was wat hij nu ging zeggen”. later kwam dan de opmerking dat het “Achteraf ongelukkig gekozen was”. Maar hij deed het toch!

Volgens mij was het voor de kardinaal het televisiemoment van het jaar. Een compleet wereldvreemde kardinaal die niet eens de moeite neemt om zich tegen een doodnormale stelling te keren en op deze manier de indruk wekt dat hij zelf kinderen heeft misbruikt of werkelijk nog steeds denkt dat de katholieke kerk de macht over het volk heeft.

Om met de woorden van @Ollie_of_Olaz te spreken: “Dikke lul, drie bier vriend. Dit heb jij weloverwogen en van te voren bedacht. Spijt is wat de koe schijt”. De man heeft te lang macht gehad binnen zijn eigen wereldje. En denkt dat zijn macht ook buiten dat wereldje opgaat. Niet dus. Een fraai staaltje machtsblindheid. Ten koste van de vele slachtoffers

Waarom lijkt het, wanneer de gemiddelde buurman zoiets doet, of de wereld te klein is, maar bij dit (klaarblijkelijk) massale misbruik er opvallend weinig lijkt te gebeuren? Het is toch crimineel gedrag en crimineel gedrag moet worden aangepakt. Ze zijn niet heilig hoor!!!

Ik begrijp overigens nu wel waarom het Vaticaan nog steeds de condoom boycot. Veel minder lekker…

Gisterenavond, waar niemand iets bijzonders verwachtte, werd ik opgeschrikt door de “schreeuwende” tweets, op Twitter:

Milly is dood;
Milly is toch niet dood;
Ja, toch wel maar wordt niet bevestigd;
Het is in de tuin, nee het is in de kruipruimte;
het is de buurman, nee het is een politieagent, oh nee wacht de buurman is politieagent;
nu is het wel bevestigd, maar nog niet door de politie.

Alhoewel ik verzot ben op het medium Twitter, was dit een avond waarop ik liever niet online was. het leek wel een wedstrijd die niet meer ging over Milly, maar over journalisten en pseudojournalisten die dan naderhand konden zeggen: “Kijk eens, ik was de eerste met het grote nieuws”. Hoe verrot is Nederland eigenlijk dat we geen oog meer hebben voor het immense verdriet van de ander.

Natuurlijk, het is groot nieuws en moet naar buiten gebracht worden en dat is goed. In dit soort zaken vind ik dan wel dat er geen gok genomen moet worden met de uitkomsten van het onderzoek door de politie.
Ik vind  het niet opportuun, om te zeggen dat Twitter het snelste medium is dat daarom volop veronderstellingen getweet kunnen worden alsof het de waarheid was. Ook wordt volledig voorbij gegaan aan het feit dat familie, vrienden en bekenden ook meelezen en wat roept dit dan bij deze mensen op. Met plaatsvervangende schaamte over zoveel “vrije” nieuwsgaring wil ik iedereen condoleren met het verlies van Milly.

Die optimist in mij wil er absoluut niet aan, dat Nederland misschien een land is dat aan zijn eigen tolerantie ten onder gaat. Nederland is niet gek geworden, wij laten ons gek maken. Twitter blijft een prachtig sociaal medium maar af en toe mag het wat minder!

“Kennis is niet belangrijk. Je kunt tegenwoordig alles opzoeken.” Dat zei De Morgen journaliste Kim Herbots tegen cultuurfilosoof Ad Verbrugghe. Ik vind dat een uitermate choquerende uitspraak die hopelijk sarcastisch bedoeld was. Gelukkig had Verbrugghe een goed antwoord klaar: “kennis mag je niet verwarren met informatie” en “zonder gedegen kennis van de context ben je niets met informatie.” Helaas wordt in het hele éénzijdige debat over ‘kennis tegenover vaardigheden’ iets heel fundamenteels over het hoofd gezien. En dat is het feit dat een mens essentieel functioneert op verhalen: zijn sociaal functioneren is erin ingebed, hij haalt er zijn hoogstpersoonlijke zingeving uit, verhalen vormen de houvast waaraan de menselijke psyche zich vast klampt. Hoe rijker en complexer die verhalen zijn, hoe meer mogelijkheden de mens heeft om andere verhalen als dusdanig te herkennen, aan te voelen, eruit te leren en vooral: respect te tonen voor die andere verhalen.
 
Van kindsaf groeit elk mens op met verhalen van de mensen die hem of haar voor waren. Wat in het begin spontaan gebeurt via ouders en familiekring gaat zeer snel over in een gestructureerde vorm van kennisoverdracht. Die kennis voorstellen als losse blokjes in een trommeldoos geeft blijk van een totaal gebrek aan inzicht in het functioneren van de menselijke psyche. Al hebben de grote religieuze verhalen van weleer hun glans verloren, het proces van structurele kennisverwerving is niet veranderd.
 
Er zijn wetenschappelijke proeven geweest die hebben vastgesteld hoe de verwerving van kennis in ons brein zorgt voor nieuwe zenuwverbindingen, wat een grotere hersenactiviteit toelaat. Met andere woorden, we worden er slimmer van. Er is slechts één eenvoudige maar logische voorwaarde: je moet iets kunnen met die kennis: wat ben ik met de observatie dat er paaslelies bloeien in februari als ik niet weet wat paaslelies zijn? Verhalen dat zijn referentiekaders en die zijn essentieel om de wereld om ons heen te begrijpen.
 
Door laatdunkend te doen over kennisverwerving ontzeg je mensen bovendien één van de grootste ‘kleine’ vreugdes in het leven: die kleine ‘aha-erlebnis’ die je ervaart wanneer een puzzelstukje op zijn plaats valt. Eén klein stukje kennis dat zijn weg heeft gevonden naar de grote verhalenbank in je hoofd.