Ponjo

Heeft iemand je wel eens verteld dat je helemaal goed genoeg bent?
Dat je mooi genoeg, lief genoeg, wijs genoeg, sterk en slim genoeg bent?
Heeft iemand gezien dat je je best doet te roeien met de riemen die je hebt, om te gaan met alles dat het leven je biedt en dat je met alles dat je nu weet en kunt het best mogelijke doet?
Heeft iemand je al eens gezegd dat je wel even pauze mag nemen, even rusten, even voldaan zijn omdat je voldoende doet om te voldoen?
Fluistert iemand je steun en bemoediging toe zoals: goed zo, toe maar, moet je doen, je mag nee zeggen, kom op, je kan het, volhouden, je moet niks, laat maar los, het is goed, je durft het wel.

Wat je ook doet, ik sta achter jou?

Strijkt er iemand heel zacht langs je wangen als je slaapt en blijft diegene een tijdje glimlachend van bewondering en trots bij je bed naar je kijken?
Zingt iemand slaapliedjes wanneer je niet kunt slapen en kust iemand je wakker als je akelig droomt?
Is er iemand die blij is als je thuiskomt, en die je uitzwaait en succes wenst als je weggaat?
Is er iemand die het gefluister van je dromen hoort en je aanmoedigt ze achterna te gaan en je bemoedigt wanneer je onderweg obstakels tegenkomt?
Is er iemand om je geluk mee te vieren, onbedaarlijk mee te lachen en ook het zwartste zwart van je depressie mee tegemoet te treden?
Zegt iemand dat ieder gevoel dat je ervaart er mag zijn en dat alles ook weer voorbij gaat: dat het na iedere winter ook weer lente wordt?
Houdt er iemand van iedere centimeter van je lijf: van ieder romig vetrolletje en ieder mager plekje, van alles dat heel en stuk en gezond en ziek is?
Is er iemand die vindt dat je mag luieren, soezen, hangen, lanterfanteren, lummelen, rotzooien, flierefluiten en rommelen zonder dat “ het iets moet worden” ?

Wat je ook doet, ik help jou?

Is er iemand die je toejuicht en zegt dat je : vals mag zingen, gekker dan gek mag doen, rare kleren mag dragen, glitters op mag als het jou uitkomt, je eigen smaak en stijl mag volgen, niet mee hoeft in het gareel, mag gillen en keihard mag lachen, af en toe mag spijbelen, bonbons mag smikkelen, luidruchtig, kleurrijk en ongewoon mag zijn?

Wat je ook doet, ik ben er voor jou?

Is er iemand die zeker weet dat jouw intuïtie altijd het beste met je voor heeft en dat dit het kompas is waarop je wel vaart?
Is er iemand die blij is dat je bestaat en die je nooit zou willen missen omdat er niemand is zoals jij?
Weet iemand dat je altijd het beste doet dat je (op dat moment) kunt en is er iemand die dat goed genoeg vindt, ook al kan het morgen misschien beter?
Is er iemand bij wie je tegelijk thuis bent en op avontuur, iemand op wie je kunt bouwen zonder gevangen te zijn?
Is er iemand die teder fluistert dat je net zo perfect bent als een musje, een sneeuwvlok, een regendruppel in de lente, een kusje van een kind?

Wat je ook doet, ik hou van jou?

I was thinking (as i often do) that on this morning october 30th, i am married for 30 years with the love of my life.

When contemplating the last 30 years – holy crap that’s older than me at the age I got married……I’m really surprised she didn’t run!  Sticking out with me, raising kids, working, kicking kids butts out of their beds and them still wanting to hang on to the smallest piece of straw so they don’t have to learn like mom and dad did, on thier own…

I mean she stuck it out! I often wondered why she didn’t run……but she was there…always knew she would be.  All the good and bad stuff, that is what it’s suppose to be about, right?  She didn’t duct tape me to the wall even though there were some times (and still are) she might.

I truly believe we both enjoy having each other in our lives – that apparently has kept us going.
So my love, congratulations!  Guess we can move forward to another 30…

Hugz and love.

Still in my mind
At the end of the day
And soft on my shoulder
Where your head gently lays

Last night as you fell asleep,
I felt your warm breath,
Whisper across my skin
That’s when i softly told you: “I love you, still” .

If they dried up the oceans
And they blot out the sun
And the world was torn into pieces
I know that we’d stay as one

I love you still.

Zomaar ineens een e-mail van Petra, “Willem, wil jij een bijdrage leveren in de vorm van een A4-tje met daarop een anekdote, vriendelijk berichtje, andere herinnering of gewoon een felicitatie/kaart.” Dit omdat Jan Roelofsen 25 jaar in dienst is van ziekenhuis St. Jansdal.

Bij de meeste bedrijven wordt aan iemand die 25 jaar in dienst is een feest aangeboden, waar de loftuitingen niet van de lucht zijn. Op zo’n feest – meestal gepaard gaande met een warm of koud buffet en rijkelijk vloeiende (alcoholische) versnaperingen- wordt de jubilaris uitvoerig in het zonnetje gezet en ontvangt hij een kostbaar kado als blijk van waardering.

En mijn collega Jan, Jan moet het doen met een A4-tje van Willem. En het is zelfs zo triest dat Willem niet, zo maar 1,2,3, weet wat hij op dit blanco A4-tje moet schrijven. Daar moet door Willem terdege over nagedacht worden. Zogezegd een ei over worden gelegd.

Ik kan hier natuurlijk de standaard dingen neerpennen zoals dat normaal gebruikelijk is bij een jubileum. Zoals: Mijn collega Jan is al 25 jaar een zeer gewaardeerd collega. Mijn collega Jan is: scherp, scherpzinnig, snugger, bedachtzaam, bijdehand, intelligent, ontwikkeld, pienter, rap, scherpziend en verstandig. Jan is daarnaast ook slim, humoristisch, gevat, en een voortrekker. Jan weet de vinger op de zere plek te leggen, dat doet soms wel pijn, maar je weet dan wel waar het zweert. Jan is voor het St. Jansdal van grote toegevoegde waarde.

Maar Jan kent de clichés, en clichés laat Jan links liggen. Dan is “iets links laten liggen”  wel weer een cliché maar u begrijpt wel, wat Willem daar mee wil zeggen. Jan heeft aan clichés een hekel, punt.

Het behalen van dit jubeljaar, deze mijlpaal is toch zeker een grootse prestatie en niet voor iedereen weggelegd. Een kwart eeuw St. Jansdal met pieken en dalen, maar met alle reden om bij het bereiken van deze mijlpaal met tevredenheid terug te blikken, maar ook om met vertrouwen vooruit te zien. En dan past zeker een felicitatie.

En Willem, Willem was er bij de afgelopen 10 jaar…en dat was prima! Gefeliciteerd met deze geweldige mijlpaal!

Your mother is always with you…
She’s the whisper of the leaves
as you walk down the street.

She’s the smell of bleach
in your freshly laundered socks.
She’s the cool hand on your brow
when you’re not well.

Your mother lives inside your laughter.
She’s crystallized in every tear drop.
She’s the place you came from,
your first home…
She’s the map you follow
with every step that you take.

She’s your first love
and your first heart break…
and nothing on earth can separate you.
Not time, Not space…
Not even death…
will ever separate you
from your mother…
You carry her inside of you…

Happy mothers day

In een gezin is er altijd wel wat. Woon je allemaal nog thuis dan is er nog niet zoveel aan de hand. Als het even niet gaat zoals je wilt scheld je een keer in het wilde weg, deelt een klap uit aan je broer(s) of krijgt er één en zegt dat je zus(sen) rare wezens zijn, die je wellicht nooit gaat begrijpen. En gaat verder met wat je aan het doen was. Het gezin kwam er altijd weer bovenop. Kwam dit omdat op de achtergrond altijd het overzicht en overwicht van mijn vader en moeder aanwezig was. Kwam dit door het geduld van mijn vader, de creatieve oplossingen van mijn moeder. Hun vermogen om te begrijpen wat ons bezig hield of juist de inspiratiebron die zij of hij voor ons waren.
 
Hoe komt het dan, dat kleine problemen tussen ouders en kinderen, en broers en zussen onderling, als ze eenmaal uit huis zijn niet meer zo gemakkelijk op te lossen zijn?
 
Ik proef dat mijn ouders een schuldgevoel hebben over het feit dat niet alle kinderen evengoed met elkaar omgaan. Dat schuldgevoel gaat verder dan tobben over gezamenlijke verjaardagen. Het gaat ook over het idee, hebben we het wel goed gedaan of zijn er dingen gebeurd die we anders aan hadden moeten pakken. Het schuldgevoel ligt constant op de loer. Op zich hoeft een schuldgevoel niet negatief te zijn. Als ik mijn ouders even niet gezien heb, zal mijn schuldgevoel mij dwingen om in de auto te stappen en naar huis te rijden om bij mijn ouders te zijn. Dat is toch positief.
 
Dat het niet meer is zoals vroeger zegt niets over het feit dat het vroeger wel of niet beter was. Het is meer, dat een ieder zijn eigen leven is gaan leiden. Als er nu wat voorvalt, kan er makkelijker afstand genomen worden, immers iedereen gaat weer naar zijn of haar eigen huis en gezin. Het is dan bijna vanzelfsprekend om elkaar dan iets langer of nog langer niet te zien. Het is dan ook niet vreemd dat gezinsleden op een bepaald moment uit elkaar groeien. Dit betekend niet, dat ze niet gelukkig kunnen zijn, zoals al eerder gememoreerd: “Het is meer, dat een ieder zijn eigen leven is gaan leiden”.
 
Het is ook niet zo dat ‘elk kind van nature perfect is en dat elke sukkel van een ouder het zomaar kan verknoeien’. Problemen en ergernissen ontstaan in een gezin, op school, op het werk, bij vrienden of gewoon door stom toeval, of een combinatie van dat alles. Of kinderen, en ook aangetrouwde kinderen, zijn soms gewoon wie ze zijn met al hun bagage en onhebbelijkheden.
 
Maar naarmate je ouder wordt, wordt je geacht wat slimmer te zijn. Waarom doen vaders en moeders dan soms zo moeilijk? Is het, het gemis van de meer frequente bezoekjes of is er bevestiging nodig dat het zo slecht nog niet was, dan bij dezen: “ik dank jullie. Ik houd van jullie beiden. En ik ben blij dat jullie mijn ouders zijn”. Tot gauw.