Ponjo

Ik ben getroffen door een ziekte die legendarisch bekend staat als de “mannengriep”. Het was alsof de griep zich had vermomd in een smoking, compleet met een hoge hoed en een stropdas, alleen om mij extra ellende te bezorgen.

Ik lag in bed, omringd door zakdoeken en een berg tissues die de Mount Everest van ziektekiemen vormden. ik kreunde en steunde op een manier die mijn vrouw, deed denken aan een scène uit een dramatische opera. Ze rolde met haar ogen, half bezorgd en half geërgerd, terwijl ze mijn koortsige voorhoofd betastte.

“Oh, riep ik, ik voel me zo zwak,” klonk het met een zucht die de dramatiek van een Shakespeareaanse tragedie evenaarde. “Ik vrees dat dit het einde is.”

Mijn vrouw die bekend stond om haar onverwoestbare gevoel voor humor, kon een lach niet onderdrukken. “Het is gewoon de griep. Je gaat niet dood, ook al gedraagt deze griep zich alsof hij een Oscar voor beste dramatische performance verdient.”

Maar vastbesloten om mijn “bijna doodervaring” ten volle te benutten, begon ik mijn testament op te stellen, compleet met overdreven dramatische uitspraken over mijn heldhaftige strijd tegen de meest meedogenloze griep aller tijden.

Mijn vrouw , inmiddels met een mengeling van medelijden en amusement, bracht een kom kippensoep en zei: “Hier, mijn dappere strijder, neem wat soep en herwin je krachten.”

Ik keek haar aan met een blik dat ik aan het randje van de afgrond stond en alleen een lepel hete soep mij nog kon redden.

Terwijl de dagen voorbijgingen, begon mijn overdreven dramatische vertoning geleidelijk af te nemen. De koorts zakte, en uiteindelijk herwon ik mijn kracht. De legendarische mannengriep was verslagen.

Met een grijns op mijn gezicht en een vleugje sarcasme zei ik terwijl ik mijn “laatste wil” papieren verscheurde, “Misschien was het niet de meest heroïsche strijd, maar ik heb wel de mannengriep overleefd.”

Mijn vrouw lachte en gaf een knipoog. “Gefeliciteerd, dappere strijder. Laten we hopen dat we de komende tien jaar geen last hebt van een verkoudheid, anders moeten we dit hele drama opnieuw doormaken.”

In een wereld waar sarcasme een superkracht is zou ik zonder twijfel een van de machtigste personen zijn. Ik bedoel, wie houdt er nu niet van het constante raden of ik serieus ben of niet?” Mijn gave om op elk moment een sarcastische opmerking te maken, zelfs in de meest serieuze situaties, is zowel mijn lust als mijn leven.

Van jongs af aan merkte ik al dat ik een bijzondere gave had. Terwijl andere kinderen hun eerste woorden spraken, vroeg ik me af waarom mensen niet gewoon zeiden wat ze bedoelden. “Natuurlijk, laten we allemaal heel serieus zijn en nooit een geintje maken,” mompelde ik sarcastisch terwijl ik met mijn speelgoed speelde.

Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat mijn gave niet altijd even goed werd ontvangen. Leraren keken me verbaasd aan wanneer ik hun opdrachten op een sarcastische manier beantwoordde. Medeleerlingen konden vaak niet beslissen of ik serieus was of niet, wat leidde tot nog meer hilariteit voor mij. Maar ach, wie houdt er niet van een beetje verwarring in het leven?

Toen ik eindelijk de volwassenheid bereikte, ontdekte ik dat mijn superkracht ook zijn voordelen had. Sollicitatiegesprekken waren een eitje. “Nou, ik ben echt een genie als het op hard werken aankomt,” of “Mijn grootste zwakte? Tja, ik ben gewoon te briljant en efficiënt, waardoor mijn collega’s zich een beetje inferieur voelen. Maar maak je geen zorgen, ik doe mijn best om wat langzamer te zijn.” zei ik met een knipoog naar de verbouwereerde werkgever. Natuurlijk kreeg ik de baan.

Mijn liefdesleven was echter een ander verhaal. Mensen zeiden altijd dat eerlijkheid belangrijk was in een relatie, maar eerlijkheid zonder een vleugje sarcasme is saai. “Oh schat, ik vind het geweldig hoe je altijd mijn berichten negeert. Het houdt de spanning erin, toch?” Het kostte me een paar gebroken harten om iemand te vinden die mijn humor begreep en zelfs waardeerde.

Op een dag ontdekte ik echter dat er een duistere kracht op de loer lag, een die mijn sarcasme kon overtreffen. Ironie, mijn aartsvijand, dook op uit de schaduwen en probeerde mijn macht te ondermijnen. “Ironie is de taal van de wijzen, een subtiele manier om de dwaasheid van de wereld te ontmaskeren.” Onze verbale gevechten waren episch en werden legendarisch in de geschiedenis van sarcasme.

Uiteindelijk besefte ik dat sarcasme misschien wel mijn lust en leven was, maar dat er ruimte was voor anderen om hun eigen humor te uiten. Ironie en ik sloten een wapenstilstand en gingen samenwerken om de wereld een lachrijke plek te maken.

Lang nadat de clichés vergeten waren, leefden we voort in een wereld van subtiele spot en grinnikten we ons een weg naar zoals we zelf zeggen: “een happily ever after” dat we met een knipoog beleefden. Want uiteindelijk draait het leven om lachen, zelfs als het met een knipoog is.

Het begint al in de vroege ochtend, wanneer Willem opstaat en zichzelf recht in de spiegel aankijkt. “Goedemorgen, spiegelbeeld! Ja, met die nieuwe pyjama zie je er inderdaad uit als een ontsnapte gevangene uit een regenbooggevangenis,” mompelt hij in zich zelf met een knipoog. Zelfspot is zijn superkracht – hij lacht om zichzelf, terwijl anderen worstelen met hun ego’s.

Terwijl hij zijn dag voortzet, komt hij in aanraking met de gebruikelijke kudde sociale leugentjes. “Nee, hoor, ik ben totaal niet beledigd door je opmerking over mijn kapsel. Ik zag er gewoon uit als een weggelopen schaap op een “bad hair day,” geeft hij lachend toe. Het is verbazingwekkend hoe het toegeven van eigenaardigheden en fouten anderen geruststelt en laat lachen – het is een als waarheid vertellende tovertruc.

Wanneer hij de nieuwsberichten bekijkt, rollen de politieke en mediawonderen voorbij. “Ach, kijk eens aan, weer een politicus die belooft dat hij de beloftes zal houden. Hoe verfrissend!” spot hij, wetende dat de waarheid zich vaak verbergt achter holle frasen en verkiezingsretoriek. Sarcasme is zijn schild tegen het ongebreidelde optimisme van de wereld.

In relaties ga ik ook altijd voor de volle honderd procent. “Schat, ik hou van je, zelfs als je snurkt als een kettingzaag die vastzit in een stuk verroest metaal,” fluistert hij met een grijns. De waarheid kan soms schuren, maar als het met een gezonde dosis liefde wordt gebracht, kan het zelfs een glimlach tevoorschijn toveren.

Wanneer hij ’s avonds zijn dag overdenkt, kan hij niet anders dan glimlachen. Zijn pad van waarheid en humor is misschien bezaaid met ongemakkelijke momenten en opgetrokken wenkbrauwen, maar het is ook een pad dat leidt tot echte connecties, oprechte lachbuien en een bevrijdende eerlijkheid.

Dus, in een wereld waarin dubbelzinnigheid heerst en halve waarheden de norm zijn, staat onze Willem als een baken van oprechtheid, gewapend met humor en sarcasme. Ik wil jullie dan ook laten zien dat de waarheid vertellen niet alleen een daad van moed is, maar ook een bron van licht en vermaak kan zijn.

Kortom laten we allemaal een beetje meer als Willem worden – eerlijk, brutaal en met een knipoog naar de grillen van het leven.

Mijn zusje was altijd omgeven door een mysterieuze lucht van ondeugendheid en grappenmakerij. Iedereen kende haar vanwege haar scherpe geest en sarcastische opmerkingen. Maar er ging ook een gerucht rond dat mijn zusje een duister geheim met zich meedroeg: ze had een strafblad!

Op een zonnige ochtend, toen de stad ontwaakte met het getjilp van vogels, sloop mijn zusje door de smalle straatjes met een grote glimlach op haar gezicht. Ze was op weg voor een rondje in het park met de hond, waar ze vaak haar slachtoffers voor de gek hield met haar geniale grapjes. Maar deze keer was er iets anders in de lucht. Het gerucht over haar strafblad had zich verspreid als een lopend vuurtje, en nieuwsgierige blikken volgden haar overal waar ze ging.

Bij het park aangekomen, was ze verrast door de stilte om haar heen. Haar vrienden waren al snel bij haar, en al snel vroegen ze met een speelse blik in hun ogen: Hoi, we horen dat je een strafblad hebt! Vertel ons alles!”

Mijn zusje leunde achterover en deed alsof ze diep nadacht. “Oh ja, dat klopt,” zei ze met een knipoog. “Ik was de dader achter de grote snoepoverval, Ik stal alle chocoladerepen van de lokale supermarkt!”

Haar vrienden barstten in lachen uit, en sommigen zetten grote ogen op. “Je meent het niet! Waarom zou je dat in hemelsnaam doen?” “Ik kon de verleiding gewoon niet weerstaan,” zei mijn zusje met een grijns. “Die chocoladerepen roepen mijn naam altijd als ik voorbijloop, dus ik dacht: waarom niet?”

Haar vrienden proestten het uit van het lachen. Het was duidelijk dat mijn zusje haar verhaal met een flinke dosis humor had gekruid.

Maar wat haar vrienden niet wisten, was dat mijn zusje in werkelijkheid nooit een echte misdaad had begaan. Haar zogenaamde strafblad was eigenlijk het gevolg van een stoeipartijtje “gone wrong”. Ze had ooit een klasgenoot voor de gek gehouden door te doen alsof ze een detective was die hem in de gaten hield omdat hij niet goed voor zijn hond zorgde. De arme jongen, die nu jurist was geworden en toevallig ook nog in dezelfde stad woont had het stoeipartijtje zeer serieus opgevat en had alsnog een klacht ingediend!

Mijn zusje vond het geweldig dat haar mysterieuze imago nu nog levendiger was geworden door het gerucht over haar strafblad. Ze genoot ervan om de mensen te laten lachen en dat de mensen zich begonnen af te vragen wat voor streken ze nog meer had uitgehaald.

En zo leeft mijn zusje voort in de herinnering van velen, die nog lang blijven glimlachen om de eigenaardige, grappige en licht ondeugende zus. Want soms is een vleugje humor, zelfs als het sarcastisch is, precies wat een stad nodig heeft om het leven een beetje aangenamer te maken.

In een verre uithoek van het bedrijf waar het daglicht zelden doordringt en de wifi-verbinding nog trager is dan een slak op vakantie, bevindt zich de beruchte ICT-afdeling. Het is een plek waar competentie en logica lijken te zijn verbannen naar een andere dimensie. Hier, temidden van verouderde computers en kluwen aan kabels, probeert een moedig team van ICT-medewerkers wanhopig om het onmogelijke te doen: een fatsoenlijk netwerk en werkende computers onderhouden.

Ontmoet de managers van deze epische mislukkingen. Ze verschijnen als levende manifestaties van surrealistische chaos, met glimlachen die net zo nep zijn als hun begrip van technologie. Hun idee van ‘strategie’ lijkt te bestaan uit het gooien van dartpijltjes op een willekeurig stappenplan dat ze ergens op het internet hebben gevonden.

Zo hebben we de opperste leider van de afdeling, Manager Mafklapper. Met zijn onberispelijk geknoopte stropdas en zijn neus altijd in de lucht, is hij ervan overtuigd dat hij het genie is achter alle technologische vooruitgang. Helaas heeft hij nog steeds moeite om het verschil tussen een muis en een toetsenbord te herkennen.

Dan is er de altijd verstrooide Manager Morsdood, die meer lijkt op een wandelende zombie dan een verantwoordelijke manager. Hij is constant op zoek naar zijn bril, die meestal op zijn hoofd staat, en zijn idee van een ‘back-upplan’ is om de kapotte harde schijven te gebruiken als frisbees voor de lunchpauze.

Last but not least is de zelfbenoemde “Techno Guru” Manager Geen-idee. Met een vocabulaire vol technische termen die hij niet begrijpt, geeft hij steevast instructies die zo vaag zijn dat ze kunnen worden geïnterpreteerd als een handleiding voor het bouwen van een ruimteraket.

Het arme ICT-team probeert wanhopig te voldoen aan de eisen van deze drie musketiers van incompetentie. Ze krijgen te maken met een onophoudelijke stroom van verzoeken die vanuit het niets lijken te verschijnen, met de haastige toevoeging van “het had gisteren al af moeten zijn!” Het concept van realistische deadlines is voor de managers slechts een mythische legende.

Terwijl ze worstelen met verouderde apparatuur en onbegrijpelijke beveiligingsprocedures, slagen de ICT-medewerkers er nog steeds in om het netwerk draaiende te houden. Maar in plaats van lof, ontvangen ze enkel de schijn van waardering van de managers, die hen belonen met een schouderklopje terwijl ze in dezelfde zin klagen over de vermeende traagheid van hun computers.

Ondertussen, terwijl de managers het hele team constant in een draaimolen van absurditeit laten rondtollen, proberen ze wanhopig om de ICT-afdeling “te vernieuwen” door ongeteste software-updates uit te voeren en te investeren in dure, maar volledig nutteloze nieuwe gadgets waarvan niemand weet hoe het werkt.

En zo gaat het leven op de ICT-afdeling voort, in een eindeloze cyclus van chaos en verwarring. Terwijl de managers genieten van hun denkbeeldige successen, blijven de ICT-medewerkers de helden in de schaduw, strijdend tegen technologische monsters die ze niet hebben geschapen, maar wel moeten bestrijden. Maar ach, wie heeft fatsoenlijk werkende computers nodig in een organisatie toch?