Ponjo

Gisterenavond, waar niemand iets bijzonders verwachtte, werd ik opgeschrikt door de “schreeuwende” tweets, op Twitter:

Milly is dood;
Milly is toch niet dood;
Ja, toch wel maar wordt niet bevestigd;
Het is in de tuin, nee het is in de kruipruimte;
het is de buurman, nee het is een politieagent, oh nee wacht de buurman is politieagent;
nu is het wel bevestigd, maar nog niet door de politie.

Alhoewel ik verzot ben op het medium Twitter, was dit een avond waarop ik liever niet online was. het leek wel een wedstrijd die niet meer ging over Milly, maar over journalisten en pseudojournalisten die dan naderhand konden zeggen: “Kijk eens, ik was de eerste met het grote nieuws”. Hoe verrot is Nederland eigenlijk dat we geen oog meer hebben voor het immense verdriet van de ander.

Natuurlijk, het is groot nieuws en moet naar buiten gebracht worden en dat is goed. In dit soort zaken vind ik dan wel dat er geen gok genomen moet worden met de uitkomsten van het onderzoek door de politie.
Ik vind  het niet opportuun, om te zeggen dat Twitter het snelste medium is dat daarom volop veronderstellingen getweet kunnen worden alsof het de waarheid was. Ook wordt volledig voorbij gegaan aan het feit dat familie, vrienden en bekenden ook meelezen en wat roept dit dan bij deze mensen op. Met plaatsvervangende schaamte over zoveel “vrije” nieuwsgaring wil ik iedereen condoleren met het verlies van Milly.

Die optimist in mij wil er absoluut niet aan, dat Nederland misschien een land is dat aan zijn eigen tolerantie ten onder gaat. Nederland is niet gek geworden, wij laten ons gek maken. Twitter blijft een prachtig sociaal medium maar af en toe mag het wat minder!