Ponjo

Op een ochtend, wanneer de mist nog boven de verlaten straten hangt en de eerste zonnestralen langzaam door de ramen van het ziekenhuis beginnen te glippen, komt de e-mail binnen bij de ICT-afdeling. De systeembeheerders, programmeurs en IT-ondersteunend personeel openen hun digitale postvakken en vinden daar de onvermijdelijke uitnodiging tot een vergadering. Met een zucht van herkenning en een vleugje ironie lezen ze de boodschap, wetende dat het de komende uren van hun dag zal opslokken.

De kantooruren strekken zich uit tot aan de verre horizon van de werkweek, maar voor de ICT-afdeling lijkt de tijd soms te vertragen in de gangen van de ziekenhuisverdieping. Terwijl andere afdelingen zich bezighouden met patiëntenzorg en medische procedures, werken de techneuten en digital wizards achter de schermen om ervoor te zorgen dat de digitale infrastructuur soepel blijft draaien. Maar zelfs zij kunnen niet ontsnappen aan de roep van de vergaderzaal.

Met een mengeling van berusting en een vleugje nieuwsgierigheid maken ze zich klaar voor de bijeenkomst. De systeembeheerders controleren nog snel de status van de servers, terwijl de programmeurs hun laatste regels code opslaan en de IT-ondersteuners hun telefoons op stil zetten. Dan verzamelen ze zich in de vergaderzaal, waar het glanzende tafelblad en de ergonomische stoelen een schril contrast vormen met de technologische chaos die ze dagelijks beheren.

Terwijl de vergadering begint en de agenda wordt afgevinkt, worden de uitdagingen en triomfen van de ziekenhuis-ICT besproken. Van systeemstoringen tot software-updates, van cybersecurity-bedreigingen tot innovatieve oplossingen voor digitale patiëntenzorg, elk onderwerp passeert de revue. En hoewel de minuten langzaam wegtikken, weten de aanwezigen dat deze vergadering meer is dan alleen een “tijdverspilling”. Het is een moment van samenwerking, van kennisdeling en van het smeden van banden tussen degenen die de ruggengraat vormen van de ziekenhuis-ICT. En dus, terwijl de zon buiten hoger klimt en de wereld doorgaat met draaien, blijven zij daar, in die heilige tempel van tijdverspilling, wetende dat ze samen sterker zijn dan de som der delen.

Deze uitnodiging is als een oproep tot avontuur, behalve dan dat het avontuurlijkste wat er gebeurt is dat iemand vergeet de microfoon uit te zetten terwijl ze hun lunch naar binnen werken. Maar toch, we verschijnen op de afgesproken tijd, als trouwe soldaten op weg naar het slagveld.

Klaas is altijd de eerste die binnenkomt, zijn gezicht een mix van nieuwsgierigheid en vermoeidheid. Karen volgt met haar yoga-mat nog net zichtbaar onder haar arm. “Hoi allemaal,” begroet ze ons, alsof ze al haar energie in deze verplichte bijeenkomst moet steken. Dan begint ze aan een monoloog over hoe haar nieuwste yogasessie haar heeft geholpen om stress los te laten en innerlijke rust te vinden. We glimlachen beleefd, wetende dat we ook dit uit moeten zitten.

Dan begint de vergadering echt, hoewel “echt” een rekbaar begrip is. De agenda lijkt op een abstract kunstwerk van willekeurige punten die nooit worden besproken. Iedereen staart naar zijn scherm, zijn gezichtsuitdrukking een combinatie van verveling en stiekeme hoop dat er ergens gratis snacks zullen verschijnen.

Het hoogtepunt van de vergadering is altijd wanneer iemand met een zelfverzekerde glimlach een PowerPoint-presentatie start. De projecties schitteren op het scherm, gevuld met een overvloed aan kleurrijke grafieken en cijfers die lijken te dansen op de achtergrond. De spreker spreekt met een overvloed aan vakjargon, alsof hij een geheimtaal bezigt die alleen voor ingewijden begrijpelijk is. Hoewel niemand echt de complexiteit van de gegevens begrijpt, knikken we allemaal ijverig alsof we de diepste nuances doorgronden. Het is als een soort collectieve illusie, waarbij we ons allemaal laten meeslepen in de schijn van begrip, terwijl onze gedachten eigenlijk afdwalen naar verre bestemmingen en de rust van onze volgende vakantie. Achter onze glimlach schuilen stille verlangens naar ontsnapping aan deze wereld van onbegrijpelijke cijfers en onbereikbare doelen.

Na een eindeloze stroom van onzinnige discussies en bureaucratische rondes lijkt de vergadering eindelijk ten einde te komen. We verlaten de benauwde vergaderzaal als uitgeputte soldaten na een zware strijd, onze gedachten beneveld maar onze vastberadenheid onaangetast om deze dag te doorstaan. De gangen van het ziekenhuis echoën met vermoeide zuchten terwijl we terugkeren naar onze werkplekken, ons afvragend of deze bijeenkomsten ooit werkelijk resultaat opleveren.

De ICT-afdeling, gehuld in een sfeer van mysterie en onvoorspelbaarheid, lijkt altijd betrokken te zijn bij de meest complexe en verwarrende situaties. De medewerkers, gehuld in hun technische jargon en omgeven door een aura van onbereikbaarheid, lijken soms meer bezig met het creëren van raadsels dan het oplossen van problemen. En toch, te midden van deze chaos, blijven ze de ruggengraat van de moderne gezondheidszorg, de stille helden die ervoor zorgen dat de digitale infrastructuur blijft draaien terwijl de wereld om hen heen lijkt te wankelen.

Terwijl we terugkeren naar onze bureaus, beloven we onszelf plechtig dat we volgende keer simpelweg een paar goed geformuleerde e-mails zullen sturen in plaats van ons te laten meeslepen in de draaikolk van vergaderingen. Want laten we eerlijk zijn, wie heeft er eigenlijk tijd om te luisteren naar de laatste ontwikkelingen van de ICT-afdeling, te midden van alle drukte en hectiek van het ziekenhuisleven? En toch, achter de schermen, blijven ze onvermoeibaar werken aan het behoud van de digitale gezondheid van onze instelling, een waardevolle maar vaak ondergewaardeerde rol in het grotere geheel van de zorgverlening.