Ponjo

“Humor is mijn toevlucht en troost” vertelt mijn levensverhaal.

Mijn naam is Willem, geboren in een klein dorpje in Nederland, waar ik al op jonge leeftijd de kracht van humor ontdekte te midden van de uitdagingen des levens.

Mijn verhaal schetst mijn reis, beginnend bij mijn jeugd. Daar leerde ik om te gaan met de ups en downs van het leven door middel van humor. Mijn vermogen om situaties met een knipoog te benaderen, zelfs in moeilijke tijden, werd al snel mijn handelsmerk.

Mijn gevoel voor humor bleek niet alleen een troef in mijn professionele leven, maar ook een sleutel tot het smeden van waardevolle relaties. Mijn vermogen om situaties lichter te maken met een goed geplaatste grap bracht niet alleen vreugde, maar creëerde ook een sfeer van openheid en begrip.

Gedurende de jaren ontdekte ik dat mijn humor een brug sloeg tussen mensen van verschillende achtergronden en persoonlijkheden. Collega’s waardeerden mijn luchtige aanpak, waardoor de werkomgeving aangenamer werd. Mijn vermogen om moeilijke situaties te verlichten met een kwinkslag maakte me geliefd bij zowel collega’s als leidinggevenden.

Buiten het kantoor bood mijn humor een blik in mijn authentieke zelf. Vrienden waardeerden mijn vermogen om serieuze momenten te verzachten en vreugdevolle momenten nog specialer te maken.

Op een dag stond ik voor een uitdaging die mijn humor tot het uiterste zou testen. Een moeilijke periode in mijn persoonlijke leven bracht verdriet en zorgen met zich mee. In plaats van me terug te trekken, besloot ik mijn humor te gebruiken als een vorm van zelftherapie. Ik deelde luchtige anekdotes, maakte grappen en ontdekte dat mijn eigen veerkracht groeide naarmate ik anderen hielp glimlachen.

De diepere verbinding die ik met anderen had opgebouwd, bleek een onschatbare steun tijdens moeilijke tijden. De kracht van humor als een bindmiddel werd duidelijk toen ik, te midden van uitdagingen, ontdekte dat ik niet alleen stond.

Uiteindelijk realiseerde ik me dat mijn succes niet alleen te danken was aan mijn professionele bekwaamheid, maar ook aan mijn vermogen om lichtheid en vreugde in het leven van anderen te brengen. Mijn reis toonde aan dat humor niet alleen een krachtig communicatiemiddel was, maar ook een brug naar empathie en ware verbondenheid met de mensen om me heen.

Mijn verhaal verteld mijn persoonlijke worstelingen, inclusief momenten van verdriet en verlies die ik heb doorstaan. Echter, door mijn vermogen om het lichtere perspectief te zien, slaagde ik erin om zelfs in de donkerste dagen mijn moed te behouden.

Mijn verhaalwerpt een licht op de impact van humor op mijn welzijn en dient als inspiratie voor degenen die worstelen met het leven. Mijn verhaal herinnert ons eraan dat in elke traan een sprankje humor kan schuilen, en dat het vinden van lichtheid in het donker een levensveranderende kracht kan zijn.

Mijn “biografie” is meer dan een verhaal; het is een viering van lachen te midden van tranen, een symfonie van veerkracht doordrenkt met de kracht van een glimlach. “Humor is mijn toevlucht en troost” het is niet alleen een verslag van mijn individuele reis, maar ook een viering van de kracht van humor als een universeel medicijn voor de ziel.

In de schijnwerpers van de hedendaagse wereld, gekenmerkt door onrust en verdeeldheid, verlangen velen van ons naar een krachtige beweging. Een beweging die opkomt voor vrede in alle hoeken van onze planeet. Dit verlangen is geen oppervlakkige roep om stilte, maar een diepe hunkering naar menselijkheid en verbondenheid. Het is een oproep om op te staan, niet alleen voor onszelf, maar voor de gehele wereldgemeenschap.

De wereld lijdt onder het juk van conflicten, onrecht en onverdraagzaamheid. Te veel landen en samenlevingen worden geplaagd door duisternis, waardoor het licht van vrede moeite heeft om door te dringen. In deze sombere tijden is het cruciaal om onze ogen niet te sluiten voor de mondiale uitdagingen. Want wegkijken is gelijk aan instemmen met de voortzetting van lijden en verdeeldheid.

De oproep tot een vredesbeweging overstijgt politiek of geografie. Het is een appèl op onze menselijke kern, een herinnering aan onze gedeelde verantwoordelijkheid voor elkaar. Het is een oproep om samen te komen en de barrières te slechten die ons verdelen. In een wereld die vaak gepolariseerd en verdeeld lijkt, is het essentieel om eenheid na te streven.

Een vredesbeweging betekent niet dat we het op alle punten met elkaar eens moeten zijn. Het is eerder een erkenning van onze diversiteit en het vermogen om deze diversiteit te omarmen, ondanks onze meningsverschillen. Vrede overstijgt politieke ideologieën en nationale grenzen; het is een universele roeping die ons aanspoort om gezamenlijk te streven naar een wereld waarin rechtvaardigheid, begrip en samenwerking de boventoon voeren.

Opstaan voor vrede vraagt om actie op verschillende niveaus. Het begint bij het individu, bij ieder van ons die de moed heeft om zich uit te spreken tegen onrecht en verdeeldheid. Het vraagt om gemeenschappen die zich verenigen, ongeacht afkomst, geloof of achtergrond, om samen te werken aan een wereld zonder geweld en angst.

Vrede is niet slechts de afwezigheid van conflict; het is een actieve en voortdurende inspanning om rechtvaardigheid en harmonie te bevorderen. Een vredesbeweging is een oproep tot het cultiveren van empathie, begrip en dialoog als instrumenten om conflicten te overbruggen. Het is een streven naar een wereld waarin de menselijke waardigheid centraal staat en waarin we elkaars diversiteit vieren in plaats van te vrezen.

In de schaduw van mondiale uitdagingen en verdeeldheid klinkt de oproep tot een vredesbeweging als een krachtige echo. Het herinnert ons eraan dat we, ongeacht onze achtergrond of overtuiging, verenigd kunnen zijn in ons streven naar vrede. Laten we opstaan, niet alleen als individuen, maar als een wereldwijde gemeenschap, en de weg banen naar een toekomst doordrenkt van begrip, compassie en vrede.

We zijn de dragers van de toekomst. We hebben de kracht om de wereld te veranderen, te beginnen met onszelf. Laten we de moed tonen om op te staan voor vrede, voor menselijkheid, voor eenheid. Laat ons de fakkel van hoop dragen en samen een betere wereld creëren voor onszelf en voor de generaties die na ons komen.

De tijd voor vrede is nu. De toekomst is in onze handen.

In Nederland, waar menigeen nog lacht om flauwe woordgrappen, verzamelden dappere ridders van de dierenwelzijnsorganisatie zich rond een ovaal houten gevaarte. Hun edele missie? Verbied de paardenbeelden in draaimolens! Want, zo klonk het heldhaftig, “Deze nep dieren lijden onder het juk van ronddraaiende kinderpret!”

Een storm van verontwaardiging trok door de natie. “Hoe durven ze onze nostalgische kermisvreugde te verstoren?!” riepen moeders met kroost. “Paardenbeelden zijn géén levende wezens!” brulden kermisbazen met bier in hun baard. En de paardenliefhebbers? Die galoppeerden in verwarring rond, hun manen wapperend in de wind.

De dappere ridders bleven onverstoorbaar. “Denk aan de symboliek!” riepen ze. “Deze draaiende paarden beelden uit dat dieren ons dienen, louter voor ons plezier!” De menigte boog bedenkelijk het hoofd. Was er soms een kern van waarheid in die woorden?

Een wijze, oude kermisklant stak zijn stok omhoog. “Wellicht,” kraakte hij, “is het tijd dat we de draaimolen herdenken als een symbool van fantasie. Een plek waar dromen en werkelijkheid samensmelten, waar kinderen hun fantasie de vrije loop kunnen laten.”

De ridders fronsten hun wenkbrauwen. Fantasie? Dromen? Was dat niet gevaarlijk? Moest er niet altijd een les geleerd worden?

De discussie woedt voort, terwijl de draaimolens lustig ronddraaien. De paardenbeelden glimlachen, onbewust van de storm die ze veroorzaken. Want in hun draaiende wereld is er geen tijd voor ernst, alleen voor vrolijke momenten en kinderlijk plezier. En misschien is dat precies wat we nodig hebben in deze gekke wereld: een beetje meer fantasie en wat minder ernst.

Beste familie, vrienden, collega’s en meelezers,

Namens mij persoonlijk wil ik jullie een voorspoedig 2024 wensen. Moge dit nieuwe jaar gevuld zijn met overvloedige vreugde, uitstekende gezondheid en de vrijheid om datgene te doen waar je hart naar verlangt.

In 2024 hoop ik dat jullie allemaal succes zullen behalen in jullie persoonlijke doelen en dat we samen kunnen streven naar een jaar vol groei, zowel op individueel niveau als in onze eventuele gezamenlijke inspanningen.

Daarnaast wens ik voor iedereen een veilige omgeving, waarin harmonie en begrip de boventoon voeren. Laten we samenwerken om een omgeving te creëren waarin iedereen zich gerespecteerd en gewaardeerd voelt.

Mogen jullie dromen werkelijkheid worden en moge 2024 een jaar zijn vol bijzondere momenten en verrijkende ervaringen.

Een gelukkig nieuwjaar gewenst!

Willem.

Ah, de betoverende charme van een winterochtend in Nederland. De wekker gaat af, en met een diepe zucht denk je bij jezelf: “Daar gaan we verdomme weer, oeps ik bedoelde eigenlijk goedemorgen.” Want laten we eerlijk zijn, wie wordt er nu echt blij van vroeg opstaan en de kou trotseren?

Je sleept jezelf uit bed, waarbij je de dekens vastklampt alsof je probeert te ontsnappen aan een zombie-Apocalyps. En dan, nadat je jezelf hebt aangekleed met meer lagen dan een ui, sta je daar klaar om de kou te trotseren.

Buiten wacht de sneeuw op je, als een onschuldig ogende, maar verraderlijke valstrik. Je zet de eerste stap en voelt meteen de kou door je schoenen heen kruipen. “Ah, winter, de tijd van het jaar waarin je voeten ijspegels worden,” mompel je terwijl je wankelend je weg vindt over het trottoir.

Op weg naar het werk kom je buren tegen die je begroeten met een glimlach die schreeuwt: “Waarom in hemelsnaam zijn we hier zo vroeg?” Je glimlacht beleefd terug, wetende dat jullie allemaal deel uitmaken van een geheime samenleving van ochtendmensen die eigenlijk gewoon graag klagen over vroeg opstaan.

En dan, natuurlijk, de auto. Die staat daar te wachten, bedekt met een dikke laag sneeuw alsof hij een witte deken heeft aangetrokken. Je pakt de bezem en begint driftig te vegen, terwijl je je afvraagt waarom auto’s niet gewoon zelf kunnen ontdooien. “Technologie, waar ben je als we je echt nodig hebben?” fluister je terwijl je nog een laag sneeuw van de voorruit veegt.

Uiteindelijk zit je dan achter het stuur, omringd door de warmte van de auto en de hoop dat de verwarming snel genoeg werkt om je tenen te redden van de dreigende amputatie. En zo begint weer een dag vol uitdagingen in de winterse wonderwereld van Nederland.

Ik ben getroffen door een ziekte die legendarisch bekend staat als de “mannengriep”. Het was alsof de griep zich had vermomd in een smoking, compleet met een hoge hoed en een stropdas, alleen om mij extra ellende te bezorgen.

Ik lag in bed, omringd door zakdoeken en een berg tissues die de Mount Everest van ziektekiemen vormden. ik kreunde en steunde op een manier die mijn vrouw, deed denken aan een scène uit een dramatische opera. Ze rolde met haar ogen, half bezorgd en half geërgerd, terwijl ze mijn koortsige voorhoofd betastte.

“Oh, riep ik, ik voel me zo zwak,” klonk het met een zucht die de dramatiek van een Shakespeareaanse tragedie evenaarde. “Ik vrees dat dit het einde is.”

Mijn vrouw die bekend stond om haar onverwoestbare gevoel voor humor, kon een lach niet onderdrukken. “Het is gewoon de griep. Je gaat niet dood, ook al gedraagt deze griep zich alsof hij een Oscar voor beste dramatische performance verdient.”

Maar vastbesloten om mijn “bijna doodervaring” ten volle te benutten, begon ik mijn testament op te stellen, compleet met overdreven dramatische uitspraken over mijn heldhaftige strijd tegen de meest meedogenloze griep aller tijden.

Mijn vrouw , inmiddels met een mengeling van medelijden en amusement, bracht een kom kippensoep en zei: “Hier, mijn dappere strijder, neem wat soep en herwin je krachten.”

Ik keek haar aan met een blik dat ik aan het randje van de afgrond stond en alleen een lepel hete soep mij nog kon redden.

Terwijl de dagen voorbijgingen, begon mijn overdreven dramatische vertoning geleidelijk af te nemen. De koorts zakte, en uiteindelijk herwon ik mijn kracht. De legendarische mannengriep was verslagen.

Met een grijns op mijn gezicht en een vleugje sarcasme zei ik terwijl ik mijn “laatste wil” papieren verscheurde, “Misschien was het niet de meest heroïsche strijd, maar ik heb wel de mannengriep overleefd.”

Mijn vrouw lachte en gaf een knipoog. “Gefeliciteerd, dappere strijder. Laten we hopen dat we de komende tien jaar geen last hebt van een verkoudheid, anders moeten we dit hele drama opnieuw doormaken.”

In een wereld waar sarcasme een superkracht is zou ik zonder twijfel een van de machtigste personen zijn. Ik bedoel, wie houdt er nu niet van het constante raden of ik serieus ben of niet?” Mijn gave om op elk moment een sarcastische opmerking te maken, zelfs in de meest serieuze situaties, is zowel mijn lust als mijn leven.

Van jongs af aan merkte ik al dat ik een bijzondere gave had. Terwijl andere kinderen hun eerste woorden spraken, vroeg ik me af waarom mensen niet gewoon zeiden wat ze bedoelden. “Natuurlijk, laten we allemaal heel serieus zijn en nooit een geintje maken,” mompelde ik sarcastisch terwijl ik met mijn speelgoed speelde.

Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat mijn gave niet altijd even goed werd ontvangen. Leraren keken me verbaasd aan wanneer ik hun opdrachten op een sarcastische manier beantwoordde. Medeleerlingen konden vaak niet beslissen of ik serieus was of niet, wat leidde tot nog meer hilariteit voor mij. Maar ach, wie houdt er niet van een beetje verwarring in het leven?

Toen ik eindelijk de volwassenheid bereikte, ontdekte ik dat mijn superkracht ook zijn voordelen had. Sollicitatiegesprekken waren een eitje. “Nou, ik ben echt een genie als het op hard werken aankomt,” of “Mijn grootste zwakte? Tja, ik ben gewoon te briljant en efficiënt, waardoor mijn collega’s zich een beetje inferieur voelen. Maar maak je geen zorgen, ik doe mijn best om wat langzamer te zijn.” zei ik met een knipoog naar de verbouwereerde werkgever. Natuurlijk kreeg ik de baan.

Mijn liefdesleven was echter een ander verhaal. Mensen zeiden altijd dat eerlijkheid belangrijk was in een relatie, maar eerlijkheid zonder een vleugje sarcasme is saai. “Oh schat, ik vind het geweldig hoe je altijd mijn berichten negeert. Het houdt de spanning erin, toch?” Het kostte me een paar gebroken harten om iemand te vinden die mijn humor begreep en zelfs waardeerde.

Op een dag ontdekte ik echter dat er een duistere kracht op de loer lag, een die mijn sarcasme kon overtreffen. Ironie, mijn aartsvijand, dook op uit de schaduwen en probeerde mijn macht te ondermijnen. “Ironie is de taal van de wijzen, een subtiele manier om de dwaasheid van de wereld te ontmaskeren.” Onze verbale gevechten waren episch en werden legendarisch in de geschiedenis van sarcasme.

Uiteindelijk besefte ik dat sarcasme misschien wel mijn lust en leven was, maar dat er ruimte was voor anderen om hun eigen humor te uiten. Ironie en ik sloten een wapenstilstand en gingen samenwerken om de wereld een lachrijke plek te maken.

Lang nadat de clichés vergeten waren, leefden we voort in een wereld van subtiele spot en grinnikten we ons een weg naar zoals we zelf zeggen: “een happily ever after” dat we met een knipoog beleefden. Want uiteindelijk draait het leven om lachen, zelfs als het met een knipoog is.

In het hart van een rustig en vredig dorp, waar de zon altijd leek te glimlachen en de bomen fluisterden als oude vrienden, begint mijn verhaal. De geur van versgebakken brood zweefde door de straten, terwijl de bewoners elkaar begroetten met een warme glimlach en oprechte interesse in elkaars welzijn. Dit was een plek waar iedereen zich thuis voelde, waar herinneringen werden gedeeld en de tijd leek stil te staan.

Maar verandering is onvermijdelijk, zelfs in de meest idyllische omgevingen. Op een dag arriveerden er buitenstaanders in het dorp, aangetrokken door de schoonheid en sereniteit die het te bieden had. Wat begon als een langzaam en onschuldig binnendringen, groeide al snel uit tot een golf van verandering. Nieuwe gebouwen, nieuwe winkels schoten uit de grond als moderne monumenten van vooruitgang, terwijl de oorspronkelijke charme van het dorp langzaam vervaagde.

De oorspronkelijke bewoners keken met gemengde gevoelens toe terwijl hun geliefde Ermelo transformeerde. Sommigen verwelkomden de veranderingen als een teken van groei en ontwikkeling, terwijl anderen zich verzetten tegen het verlies van hun vertrouwde omgeving. De eens zo hechte gemeenschap begon barsten te vertonen, verdeeld tussen hen die vast wilden houden aan het verleden en hen die nieuwsgierig waren naar de toekomst.

Te midden van de spanningen probeert een groep bewoners een manier te vinden om de balans te herstellen tussen het behouden van hun erfgoed en het omarmen van de verandering. Ze komen bijeen in oude huizen met krakende vloeren en verhalen die fluisteren door de muren. Samen brainstormen ze over manieren om de moderne invloeden te integreren zonder de ziel van het dorp te verliezen.

Langzaam maar zeker beginnen deze bewoners te beseffen dat de kern van hun dorp niet enkel in de fysieke structuren zit, maar ook in de relaties en verbindingen die ze delen. Ze organiseren weer gemeenschapsactiviteiten om de oude tradities nieuw leven in te blazen, om zo de banden te herstellen die verloren dreigden te gaan in de draaikolk van verandering.

Terwijl het dorp evolueert, ontdekken de bewoners uiteindelijk dat er schoonheid kan schuilen in zowel behoud als vernieuwing. Het dorp begint langzaam een nieuwe identiteit te vormen, waarin het verleden wordt geëerd en de toekomst met open armen wordt ontvangen. De balans tussen oud en nieuw wordt een bron van trots, en het dorp wordt een levend testament van de veerkracht van een gemeenschap die zich aanpast aan de stromen van de tijd.

Bij de ondergaande zon boven Ermelo weerspiegelt de herinnering de prachtige reis van een dorp en zijn bewoners. Door de uitdagingen van verandering en behoud te omarmen, hebben ze een verhaal geschreven dat generaties lang zal worden doorgegeven. Want hoewel Ermelo niet meer hetzelfde is als vroeger, is het nog steeds doordrenkt van de ziel en de herinneringen van degenen die er hun thuis van hebben gemaakt.

Het begint al in de vroege ochtend, wanneer Willem opstaat en zichzelf recht in de spiegel aankijkt. “Goedemorgen, spiegelbeeld! Ja, met die nieuwe pyjama zie je er inderdaad uit als een ontsnapte gevangene uit een regenbooggevangenis,” mompelt hij in zich zelf met een knipoog. Zelfspot is zijn superkracht – hij lacht om zichzelf, terwijl anderen worstelen met hun ego’s.

Terwijl hij zijn dag voortzet, komt hij in aanraking met de gebruikelijke kudde sociale leugentjes. “Nee, hoor, ik ben totaal niet beledigd door je opmerking over mijn kapsel. Ik zag er gewoon uit als een weggelopen schaap op een “bad hair day,” geeft hij lachend toe. Het is verbazingwekkend hoe het toegeven van eigenaardigheden en fouten anderen geruststelt en laat lachen – het is een als waarheid vertellende tovertruc.

Wanneer hij de nieuwsberichten bekijkt, rollen de politieke en mediawonderen voorbij. “Ach, kijk eens aan, weer een politicus die belooft dat hij de beloftes zal houden. Hoe verfrissend!” spot hij, wetende dat de waarheid zich vaak verbergt achter holle frasen en verkiezingsretoriek. Sarcasme is zijn schild tegen het ongebreidelde optimisme van de wereld.

In relaties ga ik ook altijd voor de volle honderd procent. “Schat, ik hou van je, zelfs als je snurkt als een kettingzaag die vastzit in een stuk verroest metaal,” fluistert hij met een grijns. De waarheid kan soms schuren, maar als het met een gezonde dosis liefde wordt gebracht, kan het zelfs een glimlach tevoorschijn toveren.

Wanneer hij ’s avonds zijn dag overdenkt, kan hij niet anders dan glimlachen. Zijn pad van waarheid en humor is misschien bezaaid met ongemakkelijke momenten en opgetrokken wenkbrauwen, maar het is ook een pad dat leidt tot echte connecties, oprechte lachbuien en een bevrijdende eerlijkheid.

Dus, in een wereld waarin dubbelzinnigheid heerst en halve waarheden de norm zijn, staat onze Willem als een baken van oprechtheid, gewapend met humor en sarcasme. Ik wil jullie dan ook laten zien dat de waarheid vertellen niet alleen een daad van moed is, maar ook een bron van licht en vermaak kan zijn.

Kortom laten we allemaal een beetje meer als Willem worden – eerlijk, brutaal en met een knipoog naar de grillen van het leven.

Mijn zusje was altijd omgeven door een mysterieuze lucht van ondeugendheid en grappenmakerij. Iedereen kende haar vanwege haar scherpe geest en sarcastische opmerkingen. Maar er ging ook een gerucht rond dat mijn zusje een duister geheim met zich meedroeg: ze had een strafblad!

Op een zonnige ochtend, toen de stad ontwaakte met het getjilp van vogels, sloop mijn zusje door de smalle straatjes met een grote glimlach op haar gezicht. Ze was op weg voor een rondje in het park met de hond, waar ze vaak haar slachtoffers voor de gek hield met haar geniale grapjes. Maar deze keer was er iets anders in de lucht. Het gerucht over haar strafblad had zich verspreid als een lopend vuurtje, en nieuwsgierige blikken volgden haar overal waar ze ging.

Bij het park aangekomen, was ze verrast door de stilte om haar heen. Haar vrienden waren al snel bij haar, en al snel vroegen ze met een speelse blik in hun ogen: Hoi, we horen dat je een strafblad hebt! Vertel ons alles!”

Mijn zusje leunde achterover en deed alsof ze diep nadacht. “Oh ja, dat klopt,” zei ze met een knipoog. “Ik was de dader achter de grote snoepoverval, Ik stal alle chocoladerepen van de lokale supermarkt!”

Haar vrienden barstten in lachen uit, en sommigen zetten grote ogen op. “Je meent het niet! Waarom zou je dat in hemelsnaam doen?” “Ik kon de verleiding gewoon niet weerstaan,” zei mijn zusje met een grijns. “Die chocoladerepen roepen mijn naam altijd als ik voorbijloop, dus ik dacht: waarom niet?”

Haar vrienden proestten het uit van het lachen. Het was duidelijk dat mijn zusje haar verhaal met een flinke dosis humor had gekruid.

Maar wat haar vrienden niet wisten, was dat mijn zusje in werkelijkheid nooit een echte misdaad had begaan. Haar zogenaamde strafblad was eigenlijk het gevolg van een stoeipartijtje “gone wrong”. Ze had ooit een klasgenoot voor de gek gehouden door te doen alsof ze een detective was die hem in de gaten hield omdat hij niet goed voor zijn hond zorgde. De arme jongen, die nu jurist was geworden en toevallig ook nog in dezelfde stad woont had het stoeipartijtje zeer serieus opgevat en had alsnog een klacht ingediend!

Mijn zusje vond het geweldig dat haar mysterieuze imago nu nog levendiger was geworden door het gerucht over haar strafblad. Ze genoot ervan om de mensen te laten lachen en dat de mensen zich begonnen af te vragen wat voor streken ze nog meer had uitgehaald.

En zo leeft mijn zusje voort in de herinnering van velen, die nog lang blijven glimlachen om de eigenaardige, grappige en licht ondeugende zus. Want soms is een vleugje humor, zelfs als het sarcastisch is, precies wat een stad nodig heeft om het leven een beetje aangenamer te maken.