Ponjo

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.
Zo triest. Een ,sinds heugenis, goede vriend van mijn zoon. Een jonge jongen nog, 24 jaar. Vol levenslust en hoge verwachtingen voor zijn leven. En dan telefoon, een ongeluk en daar sta je dan. Wat zeg je op zo’n moment, mijn zoon en schoondochter in en in verdrietig. Altijd waren ze met een groep vrienden en dan, een ongeluk, één minuut, één telefoontje, Paul komt niet meer langs. Paul komt niet meer in de kroeg, Paul is er niet meer.

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.
Om niet te laat te komen waren we ruim op tijd vertrokken. Bij aankomst blijkt dat we de aula niet meer in kunnen. Vol. We mogen in de koffiekamer, kunnen we in ieder geval  via de geluidsinstallatie, het geluid nog horen van de bijeenkomt. Ook de koffiekamer is in een mum van tijd vol en de gang begint zich te vullen. Er waren meer mensen, die speciaal voor Paul waren gekomen.

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.
Waarom schrijf ik hier, misschien voor niemand, dat ik naar een begrafenis ben geweest? Ik werd hier echt getroffen door een toespraak van de broer van Paul, die in een korte anekdote, in één keer vertelde wie Paul was.

“We waren met vrienden wezen stappen en kwamen na het nuttigen van een paar alcoholische versnaperingen de kroeg uitzetten. Ik (de broer) kon geen stap meer verzetten en ging even zitten en viel in een diepe slaap. Paul probeerde me wakker te maken, maar had geen schijn van kans. Paul probeerde me een aantal keer wakker te maken maar zonder het gewenste effect. Wat te doen, Paul laat geen broer of vriend in de steek. Paul bedacht zich niet en ging er naast liggen, om bij zijn broer te slapen”.

Dat was Paul. Paul was er voor je. Het was misschien niet de handigste oplossing, maar Paul liet je niet alleen. Dit is precies zoals ik Paul ken en me hem altijd zal blijven herinneren. Rust zacht, Paul

Vandaag ben ik naar een begrafenis geweest.