Ponjo

In Nederland, waar menigeen nog lacht om flauwe woordgrappen, verzamelden dappere ridders van de dierenwelzijnsorganisatie zich rond een ovaal houten gevaarte. Hun edele missie? Verbied de paardenbeelden in draaimolens! Want, zo klonk het heldhaftig, “Deze nep dieren lijden onder het juk van ronddraaiende kinderpret!”

Een storm van verontwaardiging trok door de natie. “Hoe durven ze onze nostalgische kermisvreugde te verstoren?!” riepen moeders met kroost. “Paardenbeelden zijn géén levende wezens!” brulden kermisbazen met bier in hun baard. En de paardenliefhebbers? Die galoppeerden in verwarring rond, hun manen wapperend in de wind.

De dappere ridders bleven onverstoorbaar. “Denk aan de symboliek!” riepen ze. “Deze draaiende paarden beelden uit dat dieren ons dienen, louter voor ons plezier!” De menigte boog bedenkelijk het hoofd. Was er soms een kern van waarheid in die woorden?

Een wijze, oude kermisklant stak zijn stok omhoog. “Wellicht,” kraakte hij, “is het tijd dat we de draaimolen herdenken als een symbool van fantasie. Een plek waar dromen en werkelijkheid samensmelten, waar kinderen hun fantasie de vrije loop kunnen laten.”

De ridders fronsten hun wenkbrauwen. Fantasie? Dromen? Was dat niet gevaarlijk? Moest er niet altijd een les geleerd worden?

De discussie woedt voort, terwijl de draaimolens lustig ronddraaien. De paardenbeelden glimlachen, onbewust van de storm die ze veroorzaken. Want in hun draaiende wereld is er geen tijd voor ernst, alleen voor vrolijke momenten en kinderlijk plezier. En misschien is dat precies wat we nodig hebben in deze gekke wereld: een beetje meer fantasie en wat minder ernst.

In een wereld waar sarcasme een superkracht is zou ik zonder twijfel een van de machtigste personen zijn. Ik bedoel, wie houdt er nu niet van het constante raden of ik serieus ben of niet?” Mijn gave om op elk moment een sarcastische opmerking te maken, zelfs in de meest serieuze situaties, is zowel mijn lust als mijn leven.

Van jongs af aan merkte ik al dat ik een bijzondere gave had. Terwijl andere kinderen hun eerste woorden spraken, vroeg ik me af waarom mensen niet gewoon zeiden wat ze bedoelden. “Natuurlijk, laten we allemaal heel serieus zijn en nooit een geintje maken,” mompelde ik sarcastisch terwijl ik met mijn speelgoed speelde.

Naarmate ik ouder werd, merkte ik dat mijn gave niet altijd even goed werd ontvangen. Leraren keken me verbaasd aan wanneer ik hun opdrachten op een sarcastische manier beantwoordde. Medeleerlingen konden vaak niet beslissen of ik serieus was of niet, wat leidde tot nog meer hilariteit voor mij. Maar ach, wie houdt er niet van een beetje verwarring in het leven?

Toen ik eindelijk de volwassenheid bereikte, ontdekte ik dat mijn superkracht ook zijn voordelen had. Sollicitatiegesprekken waren een eitje. “Nou, ik ben echt een genie als het op hard werken aankomt,” of “Mijn grootste zwakte? Tja, ik ben gewoon te briljant en efficiënt, waardoor mijn collega’s zich een beetje inferieur voelen. Maar maak je geen zorgen, ik doe mijn best om wat langzamer te zijn.” zei ik met een knipoog naar de verbouwereerde werkgever. Natuurlijk kreeg ik de baan.

Mijn liefdesleven was echter een ander verhaal. Mensen zeiden altijd dat eerlijkheid belangrijk was in een relatie, maar eerlijkheid zonder een vleugje sarcasme is saai. “Oh schat, ik vind het geweldig hoe je altijd mijn berichten negeert. Het houdt de spanning erin, toch?” Het kostte me een paar gebroken harten om iemand te vinden die mijn humor begreep en zelfs waardeerde.

Op een dag ontdekte ik echter dat er een duistere kracht op de loer lag, een die mijn sarcasme kon overtreffen. Ironie, mijn aartsvijand, dook op uit de schaduwen en probeerde mijn macht te ondermijnen. “Ironie is de taal van de wijzen, een subtiele manier om de dwaasheid van de wereld te ontmaskeren.” Onze verbale gevechten waren episch en werden legendarisch in de geschiedenis van sarcasme.

Uiteindelijk besefte ik dat sarcasme misschien wel mijn lust en leven was, maar dat er ruimte was voor anderen om hun eigen humor te uiten. Ironie en ik sloten een wapenstilstand en gingen samenwerken om de wereld een lachrijke plek te maken.

Lang nadat de clichés vergeten waren, leefden we voort in een wereld van subtiele spot en grinnikten we ons een weg naar zoals we zelf zeggen: “een happily ever after” dat we met een knipoog beleefden. Want uiteindelijk draait het leven om lachen, zelfs als het met een knipoog is.